Catarismu

Cruz cátara, tamién nomada cruz d'Occitania.

El catarismu ye la doctrina los Cátaros, un movimientu relixosu de calter gnósticu que s'espardió per Europa Occidental nel sieglu X. Llograron allugase nel sieglu XIII en tierres del Llangedoc, au contaben cola proteición de dellos nobles llocales vasallos de la Corona d'Aragón.

Los nomaos cátaros yeren un movimientu relixosu-cultural que naguaba por un nuevu orde social a partir del ascetismu. Dende los sos fundamentos oponíanse a la Ilesia católica, a les sos maneres autoritaries y represives de la dómina, que negaben la posibilidá al home d'algamar un xorrecimientu individual fuera de la Ilesia católica y ensin la guía d'un representante suyo.

Foi un de los munchos movimientos que tentaron d'acabar cola Hexemonía de la Ilesia católica, pa instaurar un nuevu orde, polo que foi perseguía. Nel sieglu XII tomó fuercia y entamó a ganar nuevos debotos, polo que la llesia tento de suprimilos, ensin ésitu, pues veíenlos como rivales de muncha peligrosidá.

Con influyencies del Maniqueísmu nes sos etapes Pauliciana y Bogomila, el catarismu criticó les prautiques y la visión xerarquizada de la llesia católica qu'en respuesta considerólu Heréticu. La llesia terminó por invocar l'usu de la fuercia pa finar esta corriente, col apoyu de la corona de Francia p'algamar el so esaniciu a partir de 1209 na Cruzada Albixense. A finales del sieglu XIII el movimientu, reprimíu cola violencia y la Inquisición tornóse yá debilitáu a la clandestinidá, hasta desapaecer lentamente, magar qu'anguaño hai delles corrientes cuasi sectaries inspiraes n'él y ye oxetu d'estudiu polos espertos nun esfuerciu pa restaurar la so memoria nos territorios áu taba'l so focu central d'influencia, el Languedoc y la Provenza, rexones del "Midi" o terciu sur Francés.


Developed by StudentB